ขอเล่าความเป็นมาครับ.. ก่อนที่จะมาเป็นเกษตรกร เมื่อเราเรียนจบแล้วก็ต้องเริ่มต้นเข้าสู่โหมดการทำงาน เพิ่งจบใหม่ๆ ส่งเรซูเม่สมัครงานอยู่หลายที่ อยากจะใช้ชีวิตแบบมนุษย์เงินเดือน ยังอยากอยู่ กทม. อีกสักพัก ที่ทำงานแรกที่รับเรา ให้ 10k ถือว่าน้อยครับสำหรับอยู่เมืองกรุง ไม่พอใช้แน่นอน ทั้งเดินทางค่อนข้างไกล
เลยตัดสินใจไม่ทำ และเป็นที่สุดท้ายที่เราเดินทางสมัครงาน 55 เลยตัดสินใจกลับบ้าน ตจว. และอีกปัจจัยที่บ้านมีแค่ 3 คน ตา ยาย แม่ ที่สำคัญคือยายไม่สบายกะทันหัน ปัจจุบันรักษามา 1 ปีแล้วยังไม่หายดี ตา ก็อายุมาก ขับรถยนต์ไม่ไหวแล้ว แม่ก็ขับรถไม่เป็น หลายๆเหตุผลที่ทำให้เราต้องกลับมาอยู่บ้าน มาเพาะพันธุ์ต้นทุเรียนขาย ช่วยที่บ้านทำงาน เพราะที่บ้านทำอาชีพนี้อยู่แล้ว
เราไม่เคยทำงานเลย ไม่เคยฝึกงาน ไม่เคยทำงานพาสไทม์ พอมาเริ่มทำจริงๆก็กดดันนะ ต้องรับผิดชอบเองทุกอย่าง และต้องคุมลูกน้องพม่า 2 คน ซึ่งมันอาจจะยากในการสื่อสารให้เข้าใจและทำตามอย่างที่เราต้องการ แต่ยังดีที่เค้ายังฟังพอรู้เรื่องบ้าง และต้องใช้ภาษามือบ้าง
กว่าจะได้ขาย ใช้เวลาเกือบ 1 ปี กว่าจะขายได้หมด และก็เริ่มทำใหม่ 1 ปีในการเลี้ยงดูจะต้องไม่มีอะไรผิดพลาดเลย ถ้าเสียคือ 1 ปี เสียหมด ต้องรอทำรอบใหม่ปีหน้า เราต้องทำงาน 1 ปี กว่าจะได้เงิน ซึ่งมนุษย์เงินเดือนทำงาน 1 เดือนก็ได้เงินแล้ว ฟังแล้วเหมือนยากนะ…
เรามาเขียนอยากแชร์ประสบการณ์จริงๆครับ ไม่ได้แอบแฝงขายสินค้า ช่วงนี้ต้นทุเรียนก็ขายหมดแล้ว กำลังเริ่มทำรอบใหม่ กว่าจะได้ขายก็กลางปีหน้าครับ เรากลัวโดนมองว่ามาแอบขายสินค้า ปล. ใจจริงอยากแท็กห้องบลูมากๆ แต่ไม่กล้า เราเข้าห้องบูลประจำทุกวัน อยู่แต่ในห้องบลู
เริ่มละครับมาเที่ยวชุมพรกัน มาดูแปลงเพาะชำของเรากัน อยู่ห่างจากที่บ้านไป 15 กิโลเมตร ต้องขับรถไปกลับทุกวัน เริ่มงานเวลา 7.30 -17.00 มาดูงานแรกของเรา ประมาณเดือน ส.ค. 57 เริ่มซ่อม เปลี่ยนหลังคาแปลงเพาะชำ งานนี้ก็เหมือนจะง่ายนะแต่ไม่เลย ใช้เวลาเป็น 10 วัน
เรื่องคนงาน เรามีคนงานประจำ เป็น พม่า 1 คน ครึ่ง ฟังไม่ผิดครับ คนครึ่ง เพราะอีกครึ่งแบ่งกับแม่ 2 คนมันเยอะไป รายจ่ายสูง คนงานก็ทำไม่ค่อยเก่ง ทุกอย่างเราต้องสั่ง ต้องบอก ความเก่งมี 10 เลเวล คนนี้อยู่ เลเวล 5
today thai news